เหล่านักเขียนการ์ตูนยอดฮิต เช่น “ONE PIECE”, “HUNTER×HUNTER” และอื่นๆได้สารภาพถึงความทรงจำเมื่อสมัยก่อนออกมากลางงานอีเว้นท์การ์ตูนที่จัดขึ้นที่ญี่ปุ่น
อาจารย์โอดะ เออิจิโร่ “ONE PIECE”
ไม่ว่าจะวาดเท่าไหร่ไม่ว่าจะเขียนเท่าไหร่ การ์ตูนก็ไม่ได้ลงในนิตยสารซักที เป็น 2 ปีที่เหมือนตกนรกมาก พอมาลองคิดดูตอนนี้ก็รู้สึกว่าถึงจะเป็นเวลาเพียงแค่ 2 ปีแต่ในช่วงนั้นก็ถือเป็นช่วงสำคัญของชีวิตมากเพราะว่ายังไม่รู้เลยว่าจะได้เป็นนักเขียนการ์ตูนหรือไม่ ทุกครั้งที่ทำผิดพลาดก็จะรู้สึกว่าแสงแห่งความหวังที่จะมุ่งหน้าเป็นนักเขียนการ์ตูนในวัยเด็กก็ค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ การ์ตูนเรื่องสุดท้ายที่ผมตัดสินใจเขียนเป็นการ์ตูนเกี่ยวกับโจรสลัด ซึ่งเป็นไพ่ไม้ตายใบสุดท้ายของผม ลูฟี่! ช่วยทำให้ผมได้เป็นนักเขียนการ์ตูนทีเถอะ!! และในที่สุดผมก็ได้เป็นจริงๆ ดีใจที่สุดเลย
อาจารย์คุโบะ ไทโตะ “BLEACH”
ตอนที่ได้รับเลือกให้ลงการ์ตูนเป็นตอนๆครั้งแรก ผมยังแทบไม่ได้เตรียมอะไรเลยจึงพูดออกไปว่าไม่อยากลงแล้วและเอาแต่นั่งนิ่งๆอยู่ที่กองบรรณาธิการ หลังจากนั้นก็โดนหัวหน้าฝ่ายดุอย่างแรงเลยครับ
อาจารย์โทริยามะ อากิระ “DRAGON BALL”
สมัยก่อนการสร้างอนิเมะเรื่อง “DRAGON BALL” นั้นผมจะไม่เข้าไปยุ่งในส่วนนั้นเลยครับ ผิดกับ “DRAGON BALL SUPER” ในปัจจุบันที่ผมต้องช่วยทั้งเขียนโครงเรื่อง บทพูด และดีไซน์ต่างๆด้วย ทั้งๆที่คิดเรื่องที่จะเขียนต่อไม่ออกแล้วจึงตัดสินใจเลิกตีพิมพ์การ์ตูนไปแล้วแท้ๆ แต่พอตัวเองไม่ต้องวาดการ์ตูนเองแล้วกลับมีเรื่องให้เขียนผุดขึ้นมาในหัวเรื่อยๆ สรุปก็คืออาจจะเป็นแค่คนขี้เกียจที่ไม่อยากเขียนการ์ตูนเท่านั้นก็เป็นได้
อาจารย์อิโนะอุเอะ ทาเคฮิโกะ “SLAM DUNK”
ผมเป็นคนชอบบาสเก็ตบอลมาก เพราะฉะนั้นถ้าพูดถึงเรื่องที่ผมจะเขียนได้แล้วก็คงมีแต่เรื่องบาสเก็ตบอลเท่านั้นและผมก็ตั้งใจและจดจ่อกับการเขียนเรื่องนั้นลงไปในกระดาษวาดเขียน ผมรู้สึกว่าการเขียนการ์ตูนก็เหมือนกับการเริ่มเล่นบาสเก็ตบอลในช่วงแรกๆ ยิ่งเราเขียนมากเท่าไรก็ยิ่งพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ช่วงเวลานั้นผมรู้สึกสนุกสนานและตื่นเต้นกับการเขียนการ์ตูนทุกวันเลยครับ ขอบคุณมากจริงๆ
อาจารย์โทงาชิ โยชิฮิโระ “คนเก่งฟ้าประทาน (Yu Yu Hakusho)”
เป็น 4 ปีที่เข้มข้นและหนักหน่วงมากๆ ถึงขนาดพูดได้เลยว่าการตีพิมพ์การ์ตูนเป็นตอนๆในช่วงแรกกับช่วงสุดท้ายมันทำให้ใจเราเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ ผมโดนเรียกเก็บภาษีถึง 70% จากรายได้ ใน 1 วันต้องทำงานเป็นเวลาทั้งหมด 20 ชั่วโมงและพอคิดว่าต้องทำงานไปฟรีๆโดยไม่ได้ค่าตอบแทนถึง 14 ชั่วโมงก็อยากจะวิ่งหนีออกไปตอนกลางคืนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ตอนนั้นถ้ามีใบขับขี่คงอันตรายน่าดูเลยครับ
น่าตกใจมากเลยค่ะที่สมัยก่อนอาจารย์โอดะที่เขียนเรื่อง “ONE PIECE” ก็พบเจอกับความยากลำบากเหมือนกับนักเขียนหน้าใหม่คนอื่นๆเหมือนกัน ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่ลำบากเลยเหมือนกับนักเขียนอัจฉริยะ นิอิซึมะ เอจิ ตัวละครในเรื่อง “BAKUMAN วัยซนคนการ์ตูน” 555
อีกทั้งเรื่องที่อาจารย์โทงาชิโดนเรียกเก็บภาษีถึง 70% จากรายได้ก็น่าตกใจมากเหมือนกันนะคะเนี่ย ถ้าเป็นแบบนี้ปีนึงถึงจะหยุดเขียนถึงมากกว่า 70% ก็คงเป็นอะไรที่ช่วยไม่ได้จริงๆแหละค่ะ
